Piersiowy stentgraft wewnątrznaczyniowy Zenith Alpha™

Proteza przeznaczona dla pacjentów z tętniakami/wrzodami aorty piersiowej zstępującej, których morfologia naczyniowa nadaje się do wewnątrznaczyniowego zabiegu naprawczego, z uwzględnieniem następujących warunków:

• anatomia obszaru tętnicy biodrowej/udowej jest odpowiednia do uzyskania dostępu za pomocą wymaganych systemów wprowadzających;

• nieposzerzone tętniakowato odcinki tętnicy proksymalne i dystalne w stosunku do tętniaka lub wrzodu spełniające następujące warunki:

- mają długość co najmniej 20mm

- średnica mierzona od ściany zewnętrznej do ściany zewnętrznej nie jest większa niż 42mm i nie mniejsza niż 15mm

Tętniak aorty

Tętniak jest workowatym poszerzeniem odcinka tętnicy o co najmniej 50% w stosunku do jej prawidłowej średnicy. Dotyczy to również aorty – głównego naczynia krwionośnego, które doprowadza krew z serca do pozostałych części ciała. W zależności od odcinka aorty, gdzie występuje zmiana, wyróżniamy:

tętniak aorty piersiowej (odcinek aorty wstępującej, łuku, aorty zstępującej),tętniak aorty brzusznejtętniak piersiowo-brzuszny (cała aorta).

Tętniak powstaje w wyniku osłabiania i rozciągania ścianek aorty. Gdy ścianka tętnicy jest już bardzo słaba i traci zdolność do dalszego rozciągania, dochodzi do jej pęknięcia i krwotoku. To właśnie pęknięcie tętniaka stanowi największe zagrożenie.

Tętniak aorty jest bardzo niebezpieczny i można go porównać do bomby zegarowej tykającej wewnątrz naszego organizmu. Najczęściej nie powoduje żadnych objawów, nie boli i wykrywany jest przypadkowo, podczas badań ultrasonograficznych wykonywanych z innych przyczyn. Czynnikami odpowiedzialnymi za jego powstanie są, oprócz choroby genetycznej polegającej na nieprawidłowej budowie włókien kolagenu wchodzących w skład ściany aorty, także silne urazy tępe (np. stłuczenie klatki piersiowej w czasie wypadku samochodowego), zmiany zapalne w ścianie aorty czy miażdżyca naczyń tętniczych będąca wynikiem niezdrowego stylu życia, w tym złej diety zwiększającej poziom cholesterolu, braku aktywności fizycznej i nałogów.

Tętniaka nie można w pełni wyleczyć, nie można też zablokować jego przyrostu. Możliwe jest jedynie spowolnienie jego rozwój. Postępowanie lecznicze zależy przede wszystkim od wielkości tętniaka i tępa jego wzrostu. W przypadku tętniaków o średnicy powyżej 5 cm i szybko rosnących, którym grozi pęknięcie zaleca się leczenie chirurgiczne. W pozostałych przypadkach, w tym przy minimalnym przyroście tętniaka, najważniejsza jest zmiana trybu życia, czyli np. normalizacja ciśnienia tętniczego, rzucenie palenia, ograniczenie spożycia soli, unikanie nadmiernego wysiłku oraz regularna kontrola wielkości tętniaka. To zwiększa szansę przeżycia i odracza operację nawet na wiele lat. Operacja bowiem wiąże się z ryzykiem poważnych powikłań, a możliwość jej wykonania zależy od ogólnej kondycji chorego.

Obecnie wyróżnia się dwa główne rodzaje leczenia tętniaka aorty: klasyczny zabieg operacyjny  oraz metodę wewnątrznaczyniową. Pierwszy polega na wycięciu worka tętniaka i wszczepieniu w jego miejsce protezy naczyniowej. Z uwagi na fakt, iż jest to zabieg bardzo trudny i wiąże się z licznymi powikłaniami, wykonuje się go coraz rzadziej. O wiele bezpieczniejsza jest natomiast metoda wewnątrznaczyniowa i dlatego jest najczęściej stosowana w przypadku osób starszych lub obciążonych innymi chorobami, dla których operacja klasyczna jest zbyt dużym obciążeniem. Zabieg ten powoduje mniejszy dyskomfort, skraca pobyt w szpitalu i zapewnia szybszy powrót do zdrowia. Celem tej metody jest zapobieganie pęknięciom tętniaka za pomocą wszczepienia, poprzez niewielkie nacięcie, do światła aorty i tętnic protezy naczyniowej – tzw. stentgraftu. Jest to rurka ze sztucznego tworzywa, rozpięta na specjalnej siatce.